Scenariusz pierwszy: jestem w trybie hibernacji. Nie mogę się obudzić, śpię do południa. Ledwo budzę się, żeby zmieść obiad, mrowie cięgi go pomijam. Poobiednia drzemka, po której nie śpię od chwili godziny aż do dwóch, jest potrzebna aż do zjedzenia śniadania. Ten wzór jest niekończący się i wygodnie jest osądzać, iż jestem leniwy. Mógłbym również bez trudności uzasadnić, iż „zawsze jestem zmęczony”.
Drugi scenariusz dotyczy poczucia bezradności i/lub beznadziejności, które może stanowić powszechne oraz przekonujące. Nic nie mogę zrobić”, „Mój współpraca nie poprawi sytuacji”, „Ona jest chora, nie mogę jej pomóc, iżby poczuła się lepiej”, „Nie ma żadnych rozwiązań, które moglibyśmy wysunąć propozycję naszym klientom, nie przedłużymy umowy”. Wiele osób, w tym ja sam, powiedziałoby, iż brakuje mi wytrwałości tudzież determinacji w poszukiwaniu rozwiązań, brakuje mi pozytywnego nastawienia, mam słaby charakter. Po prostu bez trudu jest oszacować moje wyniki natomiast dojść do wniosku, że jestem kruchy natomiast bezużyteczny.
Trzeci warunki owo sytuacja, w której pojawia się niepokój. Co ja mam zrobić?”, „Nie mogę usiedzieć w miejscu, lepiej spakuję torbę, przypuszczalnie posprzątam w jadalni”. Sfrustrowany niemożnością zrobienia czegoś, zaczynam się złościć ogólnymi uwagami rodziny. Kiedy poziom tolerancji spada, zdenerwowanie przeradza się w rankor albo wściekłość, na nieszczęście skierowaną na moją rodzinę, osoby najbliższe mojemu sercu. Co stąd mam z tego zrobić: dwadzieścia cztery godziny pełen irytacji? Czy podobnie mogę to wzgardzić w charakterze następujący wrogi dzień, w którym guzik się nie dzieje?
Te jak gdyby nieszkodliwe uczucia a zachowania, czym są, kiedy doświadczam ich za pomocą tydzień, duet tygodnie, trzy? Czy mam je odrzucić i/lub zaakceptować, iż owo po prostu ja – jestem leniwy, mam słabą wolę, mam gniewny temperament http://www.blogdlazdrowia.pl.
Żyję w czasach, w których ocena choroby psychicznej opiera się głównie na objawach zgłaszanych z wykorzystaniem samego siebie. Mam szczęście, iż 30 lat temu moje rodzeństwo pokazało mi ułamek z gazety na zagadnienie depresji zaś jej objawów. Zaopatrzona w informacje na idea depresji, natomiast niechętnie, w wieku nastoletnim odwiedziłam swojego pierwszego psychiatrę. Będąc zdana ale wręcz na siebie, starałam się odnaleźć sens tych powszechnych (i niewidocznych) objawów – zmęczenia, senności, złości (i wściekłości), poczucia bezwartościowości, zaś w najgorszym razie myśli samobójczych.